Mijn naam is Shantie Singh en ik ben een verhalenverteller in veel vormen; ik ben schrijfster, theatermaker, artiest en presentatrice, met een passie voor het zichtbaar maken van verborgen verhalen. Omdat dat voor mij vaak de meest belangrijke en krachtige verhalen zijn.

Klik hier om naar de website van Shantie Singh te gaan.

Ik mag deze bijzondere gebeurtenis presenteren en dat vind ik een grote eer.

Ik ben begonnen met schrijven (romans en non-fictie) omdat ik mijn verhaal en het verhaal van vele anderen miste in de Nederlandse literatuur en onze samenleving, terwijl het onderdeel is van de Nederlandse (koloniale) geschiedenis en onze identiteit. Het is een geschiedenis vol pijn, onderdrukking, maar ook van kracht en doorzetten als we kijken naar onze voorouders. Deze verhalen dragen wij als nazaten ook in ons. De pijn en de kracht werken dus door in het nu. Alleen beseffen we dat niet altijd, omdat deze geschiedenis nog steeds zo onzichtbaar is in Nederland.

Een jaar geleden maakte ik de theatervoorstelling Her (s)tories, waarbij de verhalen van de vrouwen uit de Hindostaanse migratiegeschiedenis in het licht worden gezet. Dit heeft ontzettend veel gedaan met mezelf en de andere artiesten met wie ik op het podium sta. Nog nooit hebben de voormoeders zo dichtbij gevoeld. Wat ze allemaal hebben moeten doorstaan, hoe zij de basis hebben gelegd voor onze generatie nu. Door het zichtbaar maken van hun verhalen, maken we ook onszelf meer zichtbaar in deze samenleving – aangezien we deze verhalen in ons dragen. En het besef dat de verhalen van de voormoeders doorleven in ons, maakt ons ook trots.

Ook van bezoekers horen we dat velen zich eindelijk gezien voelen. Of herkenning, ook als ze deze geschiedenis niet delen. Door het zichtbaar maken van deze verhalen, kunnen we gezamenlijk helen. En ontdekken we hopelijk dat er zo ontzettend veel is dat ons verbindt.

Mijn is Rishma Khubsing, initiatiefnemer en bestuurslid van Stichting 3 mei, een liefdevol verzoek.

Klik hier voor meer informatie over Rishma's spirituele werk en werk als psycholoog.

Tijdens dit lustrum van de herdenking zal ik een toespraak houden en vanuit mijn achtergrond als psycholoog een helingsritueel verzorgen.

Als kind verlangde ik naar 2 minuten stilte voor het leed van onze voorouders. Dit gevoel is de basis geweest voor het organiseren van de Nationale Herdenking Nederlands Koloniaal Verleden. Inmiddels wordt dit gevoel breder gedragen en dat raakt mij diep.

Mercedes Zandwijken is de ontwikkelaar en initiatiefnemer van de Keti Koti Tafel.

Een Keti Koti Tafel is een dialoog bijeenkomst voor witte en zwarte mensen en alle kleuren daar tussen. Tijdens de dialoog staan we stilstaan bij ons gedeelde slavernij-verleden en de gevolgen daarvan voor het heden, binnen de context van een reeks symbolische handelingen voor, tijdens en na een maaltijd. Dit door persoonlijke ervaringen herinneringen en gevoelens te delen op basis van een thema. Dit alles is bedoeld om het bewustzijn van onze gevoelens, ervaringen en handelingen met betrekking tot de omgang met deze geschiedenis en haar gevolgen te vergroten.

Klik hier voor meer informatie over de Keti Koti tafel.

Ik vind 3 mei, een liefdevol verzoek voor een Nationale herdenking Nederlands koloniaal verleden, een belangrijk verzoek, omdat de Nederlandse Overheid hiermee het leed van onze voorouders die hebben geleden onder slavernij en kolonialisme erkend.

Marlous van den Akker is cultureel antropoloog. Ik onderzoek bij het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed Nederland (KIEN), hoe het koloniaal verleden doorwerkt in de culturele praktijken van vandaag. Mijn aandacht gaat onder meer uit naar koloniale taal en beeldvorming, zelfrepresentatie, emancipatieprocessen en koloniaal trauma.

Klik hier voor meer informatie over KIEN.

Mijn zoontje is vijf. Hij is wit, woont in een wijk waar het mensen financieel goed gaat, en zit op een school waar niemand zijn huidskleur bevraagt. Veel van de kindjes waar hij mee speelt, lijken op hem. En als hij straks volwassen is, dan zal hij ervaren dat de samenleving grotendeels op hem is ingericht. Daar kan hij weinig aan doen, hij heeft die systemenniet gemaakt. Maar hij profiteert er wél van. Ik zie het als mijn oudertaak om hem groot te brengen met dat besef. Dat hij leert zien dat de structuren die hém dienen, andere mensenuitsluiten. Dat hij leert zien dat er nog altijd veel koloniale en racistische overtuigingen onder die structuren liggen, en dat zijn wereldbeeld er slechts één onder vele is. Ik doe mee aan de 3 mei Herdenking omdat ik hoopvol ben voor de toekomst. Maar hoe de volwassen van later in het leven zullen staan, ligt nu in onze handen. Dus laten we onze kinderen compassie enmedemenselijkheid bijbrengen, en ze laten opgroeien met een hart dat open staat voor anderen – zodat ze straks goed uitgerust zijn om te kunnen afbreken wat ons nog niet is gelukt.

Sandew Hira is een dekoloniale schrijver en activist. Hij heeft meer dan 25 boeken gepubliceerd over koloniale geschiedenis.

Op de herdenking zal hij ingaan op de rol van Nederland als dader en slachtoffer van misdaden tegen de menselijkheid en dat plaatsen in een globaal perspectief, omdat het Nederland kolonialisme globaal was.

De herdenking van 3 mei is voor mij de ontbrekende schakel tussen 4 mei (herdenking slachtoffers van nazisme) en 5 mei (viering van de bevrijding van nazisme). Het legt de hypocrisie bloot van het nazi-misdaden die Nederlands in haar koloniën heeft gepleegd.

Gerda Havertong, thans bekend als GerdaLentenHavertong, blijkt intussen nog houdbaar te zijn als Theatermaker, Zangeres, Moderator, Dagvoorzitter, Moeder en GranMa.

Van oorsprong Kleuterleidster, studeerde Pedagogiek met als hoofdvak Onderwijskunde. Zij is vele jaren actief docent geweest o.a op Pedagogisch Academie’s.

Haar actieve overstap naar en aanwezigheid als bewoner in het TV. programma Sesamstraat (1984) bleef niet ongemerkt. Reeds in 1987 sprak ze zich uit tegen Zwarte Piet.

Gerda’s prioriteit ligt sinds jaar en dag bij jonge kinderen en Senioren burgers. “Wat ertussen ligt zal aandacht krijgen van anderen” is haar slogan.

Ze blijft zich inzetten voor maatschappelijke thema’s en is een veelgevraagd spreker op evenementen.

In 1999 was haar initiatief Stichting Wiesje, vernoemd naar haar Moeder die aan de gevolgen van Dementie overleed. Inmiddels staat het WoonZorgCentrumWiesje voor mensen met dementie in Suriname.

Ze is Ambassadeur van Grootouders voor het Klimaat, Grootouderdag, Bestuurslid Stichting Stil Verleden en Voorzitter van Stichting Wiesje Nederland

Haar werk is bekroond met o.a. de Eduard du Perron prijs, Black Achievement Award en de Harper’s Bazaar Women of the Year Award, als erkenning voor haar bijdrage aan humaniteit en haar inspirerende rol in de samenleving.